مــیـگـن عشــق اول مـهــمـه ، ولـی بـیـشـتـر کـه آدم فـکـر مـیـکـنـه . . .

مـیـبــیـنـه از اون مـهـمـتــر عـــشــق دومـــه !

عـشـق دوم وقـتـی مــیـاد کــه بـــرای اولــیـن بــار

قــلـب آدم شــکـســتــه . . . نـفـس آدم گــرفــتـه شـــده . . .

امــیــد هــای آدم از بــیـن رفــتـه . . .

کــه آدم فـهــمـیـده هـمه ی عــشـق هــا تــا ابــــد نـمـیــمـونــن ،

حــتـی وقــتـی آدم فـکر مـیـکـرده ، امـیــدوار بــوده ، آرزو مـیـکرده کـه بـمـونـن

عــشـق دوم وقــتـی مـــیـاد کـه اعـتـمـاد آدم دیـگه صـد در صـد نـیـسـت !

هـمـیـشـه فــاصــلــه یـکــم بـیـشــتـر نـگه داشــتـه مـیـشــه . . .

هـمـیــشــه آدم یـکـم مــــواظــب تــره . . .

هــمـیــشـه بــاورهــا یکـم بــیشـتــر زمــان مـیــبــره . . .

عــشــق دوم وقــتـی مــیــاد کــه هــمــه ی تــصــویــرهــای ذهــنـی آدم

از "عـشـق" در یــک نــفــر خــلاصــه میـشــده و تـمــام . . .

مــیــدونــیـن عــاشــق شــدن ،

هــر چــی آگــاهی مــیــره بــالا سخــت تــره !

هــر چــی دیــده بــاشـی و شنـیــده بـاشـی و تـجـربـه کــرده بـاشـی

از ســادگــیـت کــم میـشــه و مــیـدونی دلــتــو بــایــد

دو دسـتــی بـچـســبـی و بــه هــر کــسی نــدی !

کـم کـم آدم تـشـخـیــص مــیــده ،

واقــعـی رو از الـکی . . . سـطـحی رو از جــدی . . . گــذرا رو از مـونـدگار

بــه عـشــق دوم بــایــد خــیـلی تـبــریـک گـفــت . . .

بــایــد دســتـش و گـــرفــت و فــشــرد و بـهتش مــدال تـقـدیـر داد !

چــون زمــانــی تــو دل آدم جــا گــرفــت ،

کـه آدم فـکـر مـیـکـرد . . . مـطـمـئـن بـود ، شـک نـداشـت . . .

کــه دیـگـه هــرگـز عــاشــق نـمـیـشه ،

و دلـشـو بـه کـسی غــیـر از اون نـمـیــده . . .